می دونی چیه من هنوز معنی دوست داشتن و نتونستم درک کنم...آخه من شنیده بودم عشق غرور نداره ...ولی چیزی که دارم می بینم غیر از این هاس...

می دونی چیه گاهی اوقات خیلی دوستت دارم اما بلافاصله به این فکر می افتم که ...

نمی دونم چه جوری باید شروع کنم...

ولی می دونی احساس می کنم ...تمام اون تحقیر ها ...تمام اون رفتار ها باعث می شن ....

که من دیگه....

می دونی دیگه احتیاجی به این ندارم که دست های یخ زده من و تو دستات بگیری و گونت رو به گونم بفشاری ... دیگه احتیاجی به این ندارم که دستاتو به دور کمرم حلقه کنی و دستام و روی شونه هات بذارم...دیگه احتیاجی به این ندارم که با تو برقصم ...می دونی دیگه چشمم خواستار اون چشم های سیاه نیست ...که شایدم حتی سیاه نباشه...دیگه سلول های بدنم وجود تو رو در خواست نمی کنه....دیگه قلبم برای دیدن تو نمی تپه...دیگه اشک هام نمی خوان به خاطر دوری تو جاری بشن...

می دونی ...فکر می کنم دیگه جدی جدی همه چی داره تموم میشه...تمام اون سال های دوستی ...شایدم ۳سال دوستی همچینم زیاد نباشه...

هنوز نفهمیدم من اشتباه کردم یا تو ...شایدم واقعا هیچ کدوممون مقصر نبودیم...

نمی دونم من خودخواهی کردم یا تو....

همیشه به اولین باری که دیدمت فکر می کنم...همیشه اون روز با اینکه خیلی کم بود اما پرستیدنی بود برام...می دونی ...اون موقع تو خیلی بچه بودی ...منم همینطور...ساده و کوچولو...فکر می کردم همیشه همدیگه رو دوست خواهیم داشت ...ولی سخت در اشتباه بودم....

می دونی ...قلبم خیلی سر شده...دیگه هیچ احساسی تو وجودم نمونده ...فقط می دونم اون ماره تا سیب سرخ ما رو نخوره خیالش راحت نمیشه...و منو تو دست رو دست هم گذاشتیم و هیچ عکس العملی برای نجات سیبمون نمی دیم...

و اما از یه چیزی اطمینان دارم اونم اینکه من هیچ وقت نخواستم تنهات بذارم و هیچ وقت هم نامرد نبودم....

فقط فکر می کنم اون روز زیر اون همه تحقیر له شودم....غرورم شکسته شد...شیدم مقصر خودم بودم...نمی دونم ...ولی می دون که وقتی غرور شکسته شه دیگه هیچ چیز فایده نداره...

می دونم که دیگه اینجا نمیای ...اما من باز هم نوشتم!