کاش بر ساحل رودی خاموش ... عطر مرموز گیاهی بودم ... چو بر آنجا گذرت می افتاد ...   به سراپای تو لب می سودم 

  کاش چون نای شبان می خوانـدم ...  به نوای دل دیوانه تو ... خفته بر هودج مـواج نـسیم...  می گذشتم ز در خانه تو

 کاش چون پرتو خورشید بهار ... سحر از پنجره می تابیدم ... از پس پرده لرزان حریر ... رنگ چشمان تو را می دیدم

 کاش در بـزم فروزنـده تو ... خنده جـام شرابی بـودم ... کاش در نـیمه شبـی درد آلـود...  سستی و مستی خوابی بودم

  کاش چون آئینه روشن می شد ... دلم از نقش تو و خنده تو ... صبحگاهان به تنم می لغزید ... گرمی دست نوازنده تو

  کاش چون برگ خزان رقص مرا ... نیمه شب ماه تماشا می کرد ... در دل باغچه خانه تو ... شور من  ولوله بر پا می کرد

  کاش از شاخه سر سبز حیات ... گل اندوه مرا می چیدی ... کاش در شعر من ای مایه عمر ... شعله راز مرا می دیدی

**********

 هر شب به قصه دل من گـوش می کنی ... فردا مرا چو قصه فراموش می کنی 

 چون سنگها صدای مرا گوش می کنی ...  سنـگی و نا شـنیده فرامـوش می کنی

 رگبار نو بهـاری و خواب دریچـه را ... ازضربه های وسوسه مغشوش می کنی

 دست مرا که ساقه سبز نوازش است ... با برگ های مـرده هـم آغـوش می کنی

 گمراه تر از روح شرابـی و دیـده را ...  در شعله می نشـانی و مدهوش می کنی

 ای مـاهی طلائـی مـرداب خـون من ...  خوش باد مستـیت که مـرا نـوش می کنی

 تـو دره بنـفـش غـروبـی که روز را  ...  بر سینه می فشاری  و خامـوش می کنی

 در سایه ها فروغ تو بنشت و رنگ باخت ...او را به سایه ازچه سیه پوش می کنی

رفتم مرا ببخش و مگواو وفا نداشت ... راهی بـجز گـریز برایم نمـانـده بـود